Διόνυσος το Θείον βρέφος και η αντιγραφή του στις θρησκείες!!!

Τα μαλλιά του Διονύσου είναι φιδάκια.Και σα να μην έφτανε αυτό, κρατά και ένα πασχαλινό αυγό στο χέρι… 

  Σε κάθε κεφάλαιο σχεδόν, μιλάμε για τον Διόνυσο. Είναι καιρός να συνοψίσουμε τα στοιχεία γι’ αυτόν τον σημαντικό θεό, που οι Ορφικοί αναβίβασαν μέχρι τη θέση του νέου βασιλιά του Ολύμπου!

  Ο Διόνυσος δεν είναι μόνο ο θεός του κρασιού και του κεφιού. Η λατρεία του απαιτούσε ακόμα και ανθρωποθυσίες μέχρι και τα ιστορικά χρόνια. Διασημότερη από όλες, είναι αυτή των τριών Περσών που προηγήθηκε της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, και πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο τον Θεμιστοκλή, ενώπιον όλου του στρατού.

  Μυθολογικά, οι ανθρωποθυσίες στον Διόνυσο είναι πάρα πολλές. Ο θεός αντιμετώπιζε τους απίστους εμφυσώντας τους τρέλα, [«μανία»] που τους οδηγούσε στην αυτοκτονία, την παιδοκτονία, κλπ. Στην ίδια «ιερή» τρέλα έπεφταν και οι Μαινάδες, οι πιστές του γυναίκες. Σε ανάλογη μανία έπεφταν, σπανιότερα, οι άντρες. 

Ο Διόνυσος είναι ο πιο τρομακτικός θεός της αρχαιότητας, αν και θεός του γλεντιού. Μια ματιά στο άγαλμα του Πραξιτέλη «Διόνυσος ο Σαρδανάπαλος» φτάνει να μας κόψει κάθε όρεξη για κρασί…

  Η μητέρα του Διόνυσου, η Σεμέλη, ήταν από την Θήβα. Ήταν κόρη του Κάδμου, του Φοίνικα που μεταμορφώθηκε σε φίδι… [βλ. κεφ. για την Θήβα] Έτσι, ο θεός αυτός έχει φιδίσια καταγωγή από την ανθρώπινή του πλευρά. Αυτό όμως δεν μας φτάνει, γιατί ο Θηβαίος Διόνυσος ήρθε… δεύτερος.

Συνεχίστε ΕΔΩ

Διαβάστε Περισσότερα...

Τα γεμιστά πουλερικά είναι αρχαία σπεσιαλιτέ

Η συνήθεια να τρώμε γαλοπούλα υιοθετήθηκε σχετικά πρόσφατα από τους Έλληνες. Μέχρι και τη δεκαετία του ’50 στο γιορτινό τραπέζι (το οποίο ήταν την Πρωτοχρονιά) έτρωγαν χοιρινό. 

Τα χοιροσφάγια, δηλαδή η σφαγή του χοίρου στο τέλος του χρόνου, ήταν από τα αρχαία χρόνια μέχρι και τις μέρες μας σε πολλά μέρη της Ελλάδας πολύ σημαντικό γεγονός. Ενώ στην αρχή επρόκειτο για έθιμο που αποσκοπούσε στην εξασφάλιση της καλής σοδειάς, στην πορεία έγινε η μοναδική πηγή κρέατος και λίπους των αγροτικών οικογενειών για όλη τη χρονιά. Το ενδιαφέρον είναι πως μαζί με τη σφαγή του ζώου επέζησαν αρχαίες εξιλαστήριες και καθαρτήριες θυσίες, που συνοδεύονταν από δεισιδαιμονικές πράξεις, όπως τα μαντέματα.

Όμως ας επανέλθουμε στη γαλοπούλα μας, η οποία έφτασε από το Μεξικό (γι’ αυτό και την αποκαλούσαν Ινδιάνο) στην Ευρώπη στις αρχές του 1800. Γρήγορα, κυρίως λόγω του εντυπωσιακού της μεγέθους, αντικατέστησε την πάπια, την κότα, τη χήνα ή τον κύκνο, που συνήθιζαν μέχρι τότε να γεμίζουν και να τρώνε τα Χριστούγεννα στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό που αξίζει να αναφέρουμε είναι πως η συνήθεια να γεμίζουν ένα πουλί ή ένα ζώο και να το μαγειρεύουν κρατάει από την αρχαία Ελλάδα. Ο Αθήναιος μιλάει γενικά για γεμιστά πουλιά και σε κάποιο σημείο πιο συγκεκριμένα για χήνα γεμιστή με φιστίκια. Επίσης πολύ δημοφιλής ήταν η γεμιστή σπλήνα ή η μήτρα γουρούνας. Εκεί όμως που έχουμε περισσότερες αναφορές είναι για μεγάλα ζώα γεμιστά, ένα φαγητό πολύ δημοφιλές στην Ελλάδα, στη Ρώμη και στο Βυζάντιο.

Περιγράφοντας ένα συμπόσιο, ο ποιητής Ιππόλοχος λέει: «Μετά έφεραν ένα δίσκο βαρύ, επίχρυσο, τόσο μεγάλο που χωρούσε έναν μεγάλο χοίρο, τοποθετημένο με την κοιλιά προς τα πάνω και γεμισμένο με ένα σωρό εύγευστα είδη που άχνιζαν. Ήταν παραγεμισμένος με τσίχλες, πάπιες, στρείδια, χτένια, αυγά και έτσι ζεστά τα σερβίριζαν στους συνδαιτυμόνες».

Και τέλος, μια εικόνα υψηλής γαστρονομίας από τον Αθήναιο: «Κάποτε προσφέρθηκε ένα γουρουνόπουλο, το οποίο ήταν ψημένο με δύο διαφορετικούς τρόπους. Από τη μία μεριά ήταν βρασμένο, από την άλλη προσεκτικά ψημένο και όλοι θαύμαζαν την ικανότητα του μάγειρα. Εκείνος περήφανος είπε: “Κανένας σας δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι ψημένο το ζώο, το οποίο είναι γεμισμένο με όλων των ειδών τα αγαθά. Διότι έχει τσίχλες, άλλα μικρά πουλερικά, μέρη από χοιρινά υπογάστρια, μήτρες, κρόκους αυγών και ψιλοκομμένα κρέατα πασπαλισμένα με πιπέρι. Κάλυψα το μισό μέρος του ζώου με ένα μείγμα από κριθάρι, κρασί και λάδι και το έβαλα να ψηθεί σε φούρνο. Όταν είδα πως ψήθηκε, κατάλαβα πως η άλλη πλευρά έχει βράσει. Έβγαλα την κρούστα του κριθαριού και έτσι σας το παρουσίασα”».

Γ. Λεμονής

Πηγή: Καθημερινή

Διαβάστε Περισσότερα...

Εσείς γνωρίζατε πως κάποτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες διαγωνίζονταν ζωγράφοι, αρχιτέκτονες και μουσικοί;

Πριν από έναν αιώνα, το σκηνικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν κάπως διαφορετικό.

Το 1912, κάποιοι επίδοξοι διεκδικητές χρυσών μεταλλίων πήγαν στη Στοκχόλμη της Σουηδίας εξοπλισμένοι με πένες, πινέλα, πηλό και παρτιτούρες. 

Επειδή, ναι, οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες εκείνης της χρονιάς επέτρεπαν σε καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, συγγραφείς και μουσικούς να αγωνιστούν στη διοργάνωση ακριβώς όπως οι παραδοσιακοί αθλητές. Έτσι, ενώ ο Χαβανέζος κολυμβητής Duke Kahanamoku κυριαρχούσε στον αγώνα των 100 μέτρων ελεύθερο, ένας Ιταλός με το όνομα Giovanni Pellegrini επικρατούσε των αντιπάλων του στη ζωγραφική.

Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν υπό την αιγίδα της ΔΟΕ το 1896. Οι πρώτοι Αγώνες που συμπεριέλαβαν καλλιτεχνικά γεγονότα πραγματοποιήθηκαν το 1912 και κράτησαν μέχρι το 1948. 

Περιλάμβαναν τα «αθλήματα» της αρχιτεκτονικής, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της λογοτεχνίας και της μουσικής, όλα εκ των οποίων βαθμολογούνταν από μια διεθνή κριτική επιτροπή. Σύμφωνα με το The Atlantic, οι κανονισμοί υπαγόρευαν πως τα Ολυμπιακά έργα τέχνης θα έπρεπε «να φέρουν μια σαφή σχέση με το ολυμπιακό ιδεώδες», οπότε όλα τα επικά ποιήματα, οι μουσικές συνθέσεις και οι ελαιογραφίες ήταν υποχρεωμένα να αντανακλούν κάποια πτυχή του αθλητισμού. Τραγούδια για αθλήματα, γλυπτά για αθλήματα. Καταλάβατε.

Η όλη ιδέα ήταν πνευματικό τέκνο του βαρόνου Pierre de Coubertin, ιδρυτή της ΔΟΕ, ο οποίος είδε την τέχνη και τον αθλητισμό να πορεύονται χέρι-χέρι. «Μεγάλωσε και σπούδασε βάση της κλασικής παιδείας και ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος με την ιδέα του τι σημαίνει να είσαι ένας πραγματικός Ολύμπιος -κάποιος που δεν είναι μόνο αθλητής αλλά και άρτιος στην μουσική και τη λογοτεχνία», λέει ο Richard Stanton, συγγραφέας του «The Forgotten Olympic Art Competitions», στο περιοδικό του Smithsonian. «Ένιωθε ότι προκειμένου να αναδημιουργήσει αυτά τα γεγονότα στη σύγχρονη εποχή, θα ήταν παράλειψη να μην συμπεριλάβει κάποιες πτυχές της τέχνης (στους Ολυμπιακούς)».

Γιατί, λοιπόν, δεν μιλάμε περισσότερο για την ένδοξη καλλιτεχνική ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων; Ίσως επειδή οι περισσότεροι καλλιτέχνες που συμμετείχαν σε αυτούς δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί. Αρκετοί διάσημοι, όπως ο Igor Stravinsky, πήραν μέρος ως κριτές, οι διαγωνιζόμενοι όμως -όπως ο ζωγράφος Jean Jacoby από το Λουξεμβούργο, ο Πολωνός συνθέτης Zbigniew Turski, ο Σουηδός καλλιτέχνης Alex Diggelman και ο Δανός συγγραφέας Josef Petersen- ήταν λιγότερο αξιοσημείωτοι. Ο ίδιος ο De Coubertin κέρδισε ένα μετάλλιο όταν συμμετείχε με τα ψευδώνυμα George Hohrod και Martin Eschbach, τα έργα τέχνης του όμως δεν ήταν και αυτό που λέμε «μουσειακής αξίας».

Ο λόγος που από τη διοργάνωση έλειπαν ονόματα της τάξης ενός Picasso ή μιας Kahlo, ίσως είχε να κάνει με το γεγονός ότι παρά κάποια αθλήματα προσφέρονταν και ποσοτική και ποιοτική κρίση, πολλοί καλλιτέχνες είχαν από καιρό αντισταθεί στις παραμέτρους της ανταγωνιστικής δημιουργικότητας. «Η αβεβαιότητας του να κρίνεται το αισθητικό σου επίτευγμα από μια κριτική επιτροπή έχει υπάρξει κοινό θέμα ένστασης από τότε που τα βραβεία άρχισαν να πολλαπλασιάζονται σαν αγριολούλουδα, κατά το τελευταίο μισό του αιώνα», γράφει ο Charles Isherwood στους The New York Times.

Το πιο πιθανό είναι πως η έλλειψη ταλέντου ήταν συνδεδεμένη με το γεγονός ότι οι «επαγγελματίες» καλλιτέχνες αποθαρρύνονταν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες εξαιτίας του ερασιτεχνικού επιπέδου των Αγώνων σε επίπεδο συμμετοχών.

Η τέχνη σταμάτησε να αποτελεί μέρος των Ολυμπιακών Αγώνων το 1948. Το ενδιαφέρον για τα καλλιτεχνικά γεγονότα είχε συρρικνωθεί οπότε οι διοργανωτές επέλεξαν να τα αντικαταστήσουν με μια μη ανταγωνιστική έκθεση, η οποία θα «έτρεχε» παράλληλα με τους Αγώνες. Δυστυχώς όλα τα καλλιτεχνικά μετάλλια που δόθηκαν κατά τη διάρκειά εκείνων των χρόνων έχουν διαγραφεί από τα επίσημα Ολυμπιακά Αρχεία.

Πηγή: huffingtonpost.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Το Θάρρος των Αρχαίων Ελληνίδων - Έμπνευση για κάθε Σύγχρονη Γυναίκα

Δεν ξέρω πόσοι εκ των Ελλήνων είναι εις θέσιν να γνωρίζουν πόσες και πόσες αρχαίες Ελληνίδες μανάδες μας επέδειξαν έναν πρωτοφανή ηρωϊσμό όχι μόνον σε καιρούς
πολέμου, αλλά και σε ημέρες ειρήνης….

Η Λέαινα η άγλωττος ονομάστηκε έτσι, διότι είχε την τόλμη να κόψη με τα ίδια της τα δόντια την γλώσσάν της και να την φτύση κατάμουτρα στον βασανιστή της, που ζητούσε απ” αυτήν να πληροφορηθή τούς συνωμότες κατά του Ιππάρχου, πέριξ του Αρμοδίου, που ήτο φίλος της!
Η Τιμάνδρα, φίλη του Αλκιβιάδου, μόλις εδολοφόνησαν τον αγαπημένο της, δεν εδίστασε να πάρη το σώμά του, να το ενδύση και να το κηδέψη «λαμπρώς και φιλοτίμως», όπως γράφει ο Πλούταρχος.

Η Θαΐς η εταίρα, φίλη του Μ. Αλεξάνδρου, πέραν του αν κάποιοι συμφωνούν η διαφωνούν με την ενέργειάν της, για να εκδικηθή τους Πέρσες που κατέστρεψαν την Ελλάδα, δεν εδίστασε ν” αρπάξη πρώτη τον πυρσόν και να βάλη φωτιά στην Περσέπολη, συμπαρασύρουσα κι αυτόν ακόμη τον Μέγα Στρατηλάτη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο Πλούταρχος αναφέρει , πως η Θαΐς, ως και τα άλλα γύναια του Μεγάλου Αλεξάνδρου εξεδικήθησαν τας κατά της Ελλάδος επιδρομάς των Περσών καλύτερον παντός ναυμάχου η στρατηγού!!
Η Ειρήνη, φίλη του Πτολεμαίου, μη διστάσασα ν” ακολουθήση τον καταδιωκόμενον εραστήν της, όστις κατέφυγε εις το ιερόν της Αρτέμιδος, προτίμησε ν” αποθάνη ηρωϊκώς μαζί του, δια να τον ακολουθήση μέχρι του θανάτου του.

Τι άλλο να θυμηθούμε; Μήπως την Αλκιθέα, μητέρα του Παυσανίου, που πρώτη έβαλε τον λίθον για τον εντειχισμόν του ναού, μέσα εις τον οποίον είχαν κλείσει τον πολυθρύλητο γιο της, τον νικητή των Πλαταιών, μόλις πληροφορήθηκε ότι κατηγορείται για προδοσία;

Πάμπολλα τα ιστορικά στοιχεία…

Ας δούμε, όμως, ορισμένα παραδείγματα Ελληνίδων ηρωΐδων, που μνημονεύει ο Πλούταρχος μέσα στο έργο του Γυναικών αρεταί:

ΤΡΩΪΑΔΕΣ: Μετά την άλωσιν της Τροίας, όσοι κατάφεραν να διαφύγουν μέσα στα καράβια μαζί με τις γυναίκες τους, φθάνοντας στην Ιταλία, τούς έπιασε τρικυμία. Άπειροι και αδαείς, που ήσαν οι άνδρες, κατέφυγαν στ” αγκυροβόλια και τα λιμάνια, που είχαν ανάγκη, κοντά στον Τιβεριν ποταμόν, περιπλανώμενοι ανά την χώραν, δια να συλλέξουν τις όποιες πληροφορίες εχρειάζοντο. Οι γυναίκες τους, ταλαιπωρημένες όπως ήσαν και ζητώντας οπωσδήποτε πατρίδα, έλαβαν απόφαση να πυρπολήσουν τα πλοία, για ν” αναγκάσουν τούς άνδρες τους να μείνουν εκεί. Μάλιστα, η πρώτη, που έβαλε φωτιά, ελέγετο Ρώμη.

Μόλις έβαλαν την φωτιά, πήγαν να συναντήσουν τούς άνδρες τους, οι οποίοι έτρεχαν προς την θάλασσα για να σώσουν τα πλοία. Φοβούμενες, όμως, την οργή τους, άλλες μεν αγκάλιαζαν τούς άνδρες των, άλλες δε φιλούσαν θωπευτικώς τούς συγγενείς των, με αποτέλεσμα, δια του τρόπου αυτού, να τους καταπραΰνουν!
Από τότε έμεινε και η συνήθεια στις γυναίκες των Ρωμαίων να χαιρετίζουν με φιλήματα τούς συγγενείς των.

ΦΩΚΙΔΕΣ: Κάποτε ξέσπασε ένας άσπονδος πόλεμος μεταξύ Θεσσαλών και Φωκέων, διότι αυτοί μεν εντός μίας ημέρας εφόνευσαν όλους τούς άρχοντες και τυράννους …

ΦΩΚΙΔΕΣ: Κάποτε ξέσπασε ένας άσπονδος πόλεμος μεταξύ Θεσσαλών και Φωκέων, διότι αυτοί μεν εντός μίας ημέρας εφόνευσαν όλους τούς άρχοντες και τυράννους αυτών, οι δε Θεσσαλοί κατακομμάτιασαν διακοσίους πενήντα ομήρους εκείνων. Κατόπιν εισέβαλαν δια πανστρατιάς στην χώρα των Λοκρών, αποφασίσαντες να μη χαρίσουν την ζωή σε κανένα ενήλικα και να αιχμαλωτίσουν τα παιδιά και τις γυναίκες.

Τότε ο Δαΐφαντος, ο γιος του Βαθυλλίου, άρχοντας με δύο άλλους, κατέπεισε τούς Φωκείς να εξέλθουν αυτοί εις συνάντησιν και να συνάψουν μάχην με τούς Θεσσαλούς, συναθροίζοντας γυναίκες και παιδιά από όλη την Φωκίδα σε ένα μέρος και, αφού συγκεντρώσουν γύρω τους ξύλα, στην περίπτωση που νικηθούν, να δοθή προσταγή να κάψουν τα σώματά τους!

Ενώ, λοιπόν, συμφώνησαν όλοι για την παραπάνω ενέργεια, σηκώθηκε ένας και είπε πως πρέπει να έχουν και την συγκατάθεση των γυναικών τους, διαφορετικά να μη χρησιμοποιήσουν βία. Μόλις το άκουσαν αυτό οι γυναίκες, έκαμαν συνεδρίασιν και όχι μόνον συμφώνησαν με τούς άνδρες των, αλλά εστεφάνωσαν κιόλας τον Δαΐφαντο για την απόφασή του!

Το ίδιο ακριβώς έγινε και με τα παιδιά, που συνηθροίσθησαν και έλαβαν την ίδια απόφαση με αυτήν των μανάδων τους!!
Τελικώς, οι Φωκείς, συμπλακέντες στις Κλεωνές της Υαμπόλιδος ενίκησαν τους Θεσσαλούς, για να τελούνται έκτοτε ειδικές εορτές, οι οποίες εκαλούντο Ελαφηβόλια, προς τιμήν της Αρτέμιδος και της Υαμπόλεως, ενώ το ψήφισμα των Φωκέων οι Έλληνες ωνόμασαν Απόνοιαν.

ΧΙΑΙ: Κάποτε στην Χίο ενυμφεύετο ένας επίσημος κι ενώ η νύφη εφέρετο επί αμάξης εις την οικίαν του γαμπρού, ο βασιλεύς Ίπποκλος, φίλος και παρευρισκόμενος στον γάμο, χάριν αστεϊσμού, επήδησε πάνω στην άμαξα, με αποτέλεσμα να βρη τον θάνατον από τούς φίλους του γαμπρού.
Λέγεται ότι, τότε, εξεδηλώθη θεία αγανάκτησις και πως εζητήθη από τον θεόν να σκοτώσουν τους φονείς του Ιππόκλου. Αυτό, όμως, δεν έγινε διότι συμφώνησαν ότι όλοι είναι φονείς του βασιλέως. Τότε ο θεός διέταξε να εγκαταλείψουν όλοι την πόλιν, αφού οι πάντες (άνδρες και γυναίκες) είναι φονείς.

Έτσι, λοιπόν, τους αιτίους
και τους λαβόντες μέρος στον φόνο τους έστειλαν ως αποίκους στην Λευκωνία, την οποίαν, προηγουμένως, είχαν αφαιρέσει οι Κορωνείς, που κατείχαν μαζί με τούς Ερυθραίους.
Αργότερον, όταν εξερράγη πόλεμος μεταξύ αυτών και των Ερυθραίων, οι οποίοι, μεταξύ των Ιώνων είχαν μεγάλη δύναμη, εξεστράτευσαν εναντίων των Χίων της Λευκωνίας, οι οποίοι, μη δυνάμενοι ν” αντισταθούν, συμφώνησαν, μετά από σπονδές, να εξέλθουν φορώντας μόνον μία χλαμύδα, ένα ιμάτιο και τίποτε άλλο, με αποτέλεσμα οι γυναίκες τους να τους χαρακτηρίζουν δειλούς. Επειδή δε εκείνοι έλεγαν ότι είχαν ορκισθή, τους προέτρεπαν να μην αφήσουν τα όπλα, αλλά να λέγουν στους εχθρούς των, ότι χλαμύς είναι το δόρυ, χιτώνιον δε η ασπίς!

Αφού δε επείσθησαν οι Χίοι, παρουσιάσθηκαν αμέσως στους Ερυθραίους με τα όπλα τους, αναγκάζοντάς τους να φοβηθούν δια την τόλμην των και μάλιστα να ικανοποιηθούν από την αναχώρησίν των.

Έτσι, λοιπόν, εδιδάχθησαν από τις γυναίκες των να έχουν θάρρος και να σωθούν. Μετά πολλού χρόνου δε, κι αφού οι γυναίκες απέδειξαν την αρετή τους, ο Φίλιππος, γιος του Δημητρίου, πολιόρκησε την πόλι καλώντας με βάρβαρο και υβριστικό κήρυγμα τους δούλους να αποστατήσουν προς αυτόν, με την υπόσχεσιν ελευθερίας και γάμου με τις κυρίες των, με στόχο να τους συγκατοικήση με τις γυναίκες των δεσποτών τους. Επειδή δε οι γυναίκες κατελήφθησαν από φοβερόν και άγριον θυμόν, οι δε δούλοι είχαν αγανακτήσει κι αυτοί, όρμησαν αμέσως προς τα τείχη προσφέροντας λίθους και βέλη, παρακαλώντας και προτρέποντας τους πολεμούντες άνδρες των, ενώ οι ίδιες έγιναν πολεμίστριες αποκρούοντας τελικώς τον Φίλιππο, χωρίς κανείς δούλος ν” αποστατήση προς αυτόν!

ΑΡΓΕΙΑΙ: Ο αγών περί του Άργους κατά του Κλεομένους, κατά προτροπήν της ποιητρίας Τελεσίλλης, είναι το επόμενο θέμα μας. Η Τελέσιλλα (ίδε όνομα) κατήγετο …

ΑΡΓΕΙΑΙ: Ο αγών περί του Άργους κατά του Κλεομένους, κατά προτροπήν της ποιητρίας Τελεσίλλης, είναι το επόμενο θέμα μας.
Η Τελέσιλλα (ίδε όνομα) κατήγετο από ένδοξον οικογένειαν, αλλ” ήτο φιλάσθενος. Αυτός και ο λόγος, που έστειλε να ρωτήση το Μαντείο για την σωματική της υγεία. Μόλις έλαβε την απάντησιν, ότι δια των Μουσών θα γίνη καλά, άρχισε να υπηρετή την ποίησιν και την μουσικήν με αποτέλεσμα ν” απαλλαγή της ασθενείας της και να θαυμάζεται από τις Αργείες δια την ποιητικήν τέχνην της.

Όταν, λοιπόν, ο βασιλεύς των Σπαρτιατών Κλεομένης εσκότωσε αρκετούς (όχι όμως 7.777 άτομα (!), όπως ψευδώς ισχυρίζονται μερικοί) και εισήρχετο στην πόλη, ορμή και θεία τόλμη κατέλαβε τις γυναίκες, που ευρίσκοντο εις την ακμήν της ηλικίας των, να αντιταχθούν κατά των εχθρών υπέρ της πατρίδος των. Υπό την αρχηγίαν, λοιπόν, της Τελεσίλλης, έλαβαν τα όπλα, εστάθησαν κοντά στις επάλξεις και περιέβαλαν σαν στέφανος γύρω τα τείχη, ώστε να τις θαυμάζουν οι εχθροί. Απέκρουσαν, λοιπόν, τον Κλεομένη, αφού πολλοί εφονεύθησαν, ενώ τον άλλον βασιλέα, τον Δημάρατον, που εισήλθε εις την πόλιν και κατέλαβε το Παμφυλιακόν, εξεδίωξαν, σύμφωνα με τον Σωκράτην.

Έτσι, λοιπόν, αφού εσώθη η πόλις, τις μεν γυναίκες που σκοτώθηκαν στην μάχη τις έθαψαν στην οδόν της Αργείας, ενώ στις σωθείσες επέτρεψαν να ιδρύσουν τον Ενυάλιον ναόν ως ενθύμιον της ανδρείας των!!

Έκτοτε υπήρχε μία εορτή, που γινόταν εις ανάμνησιν της μάχης εκείνης, τα Υβριστικά, όπου τις μεν γυναίκες ενέδυαν με ανδρικούς χιτώνες και χλαμύδες, τους δε άνδρες με πέπλα και καλύπτρες γυναικών.

Προς επανόρθωσιν δε της λειψανδρίας συνέζευξαν τις γυναίκες όχι με δούλους, όπως λέει ο Ηρόδοτος, αλλά με αρίστους γείτονές των, αφού τους επολιτογράφησαν. Αυτός και ο λόγος, που οι γυναίκες αυτές δεν τους τιμούσαν συγκοιμώμενες, αλλά τους περιφρονούσαν, κάνοντας ειδικόν νόμο, που έλεγε ότι οι έγγαμες γυναίκες θα συγκοιμώνται με τους άνδρες αυτούς φέρουσες πώγωνα!

ΜΗΛΙΑΙ: Οι Μήλιοι, όπως γράφει ο Πλούταρχος, κατόπιν εντολής του θεού, και με αρχηγόν τον νέον και ωραίον άνδρα Νυμφαίον, κατόπιν ταλαιπωριών, λόγω καταστροφής των πλοίων τους, όταν προσήγγισαν την Καρίαν και εξήλθον εις την ξηράν, αποίκισαν ένα χώρο δίπλα στην πόλιν Κρύασσαν, που τους παρεχώρησαν οι εκεί κάτοικοι είτε από φόβο είτε από ευσπλαχνίαν.

 Μόλις, λοιπόν, διεπίστωσαν ότι οι Μήλιοι επολλαπλασιάζοντο επικινδύνως, οι Κάρες σκέφθηκαν να τούς εξοντώσουν και εμηχανεύθησαν κάποιαν ευωχίαν η κάποιο συμπόσιο.
Έτυχε τότε να έχη ερωτευθή τον Νυμφαίον μία νεαρά παρθένος, που ελέγετο Καφένη, η οποία εκμυστηρεύθηκε το μυστικό στον αγαπημένο της.
Πράγματι. Μόλις οι Κάρες προσποιήθηκαν ότι θέλουν να τούς προσκαλέσουν σε γεύμα, αλλά χωρίς τις γυναίκες τους, ο Νυμφαίος απήντησε ότι τούτο δεν είναι πρέπον και δεν μπορεί να γίνη διότι πρέπει να τούς συνοδεύουν απαραιτήτως οι γυναίκες των.

Έτσι, λοιπόν, αφού ο Νυμφαίος είπε τα πραχθέντα στους Μηλίους, τούς συμβούλευσε να πάνε μεν αυτοί άοπλοι, αλλά οι γυναίκες τους να κρύβουν μέσα στα πόδια τους από ένα ξίφος και να κάθονται κοντά στον άνδρα τους.

Όταν εις το μέσον του δείπνου εδόθη το σύνθημα εις τούς Κάρες και οι Έλληνες κατάλαβαν τι επρόκειτο να συμβή, οι γυναίκες άνοιξαν ταυτόχρονα τούς κόλπους των και οι άνδρες, λαβόντες τα ξίφη, επετέθησαν κατά των βαρβάρων για να τους φονεύσουν όλους, με αποτέλεσμα να κατακτήσουν την χώρα, να την καταστρέψουν και να κτίσουν στην θέση της παλιάς πόλεως την Νέαν Κρύασσαν!

Περιττόν να πούμε, ότι η Καφένη έλαβε σύζυγον τον Νυμφαίον και έχαιρε τιμής και ευγνωμοσύνης εκ μέρους των Ελλήνων.

2) Φωκίδες 3) Χίαι 4) Αργείαι 5) Περσίδες 6) Κελταί 7) Μηλίαι 8) Τυρρηνίδες 9) Λυκίαι 10) Σαλματίδες 11) Μιλήσιαι 12) Κίαι 13) Φωκίδες

ΤΥΡΡΗΝΙΔΕΣ: Από τούς Τυρρηνούς, που κατέλαβαν την Λήμνον και Ίμβρον και άρπαξαν τις γυναίκες των Αθηναίων από την Βραυρώνα, εγεννήθησαν τέκνα, που οι Αθηναίοι εξεδίωξαν ως μιγάδες από τα νησιά αυτά. Εκείνοι τότε κατέπλευσαν στο Ταίναρο για να φανούν χρήσιμοι κατά τον ειλωτικόν πόλεμον (465 π.Χ.). Αυτός και ο λόγος, που έλαβαν διάφορα δικαιώματα και ενυμφεύθησαν γυναίκες από το μέρος αυτό.

Επειδή, όμως, οι Τυρρηνοί δεν εκρίνοντο άξιοι να μετέχουν των αξιωμάτων και της βουλής, έγιναν ύποπτοι για συμμετοχή σε πραξικόπημα και πως εσκόπευαν να ανατρέψουν το καθεστώς. Τότε, οι Λακεδαιμόνιοι τους συνέλαβαν, τους εφυλάκισαν και τους εφύλαττον αυστηρώς, με σκοπό να βρουν αποδεικτικά στοιχεία προς καταδίκην των.
Πλην, όμως, οι γυναίκες των φυλακισμένων ήλθαν σ” επαφή με τους φύλακες και τους ικέτευαν να τις αφήσουν να δουν τους άντρες των μόνες των, μόνον και μόνον για να τους χαιρετίσουν. Οι φύλακες επείσθησαν και μόλις οι γυναίκες μπήκαν μέσα, προέτρεψαν τους άντρες τους ν” αλλάξουν τα ρούχα τους με αυτά των γυναικών και να εξέλθουν της φυλακής σκεπασμένοι με τις καλύπτρες των, ενώ αυτές θα έμεναν μέσα δια παν ενδεχόμενον.

Έτσι και έγινε. Οι φύλακες εξηπατήθησαν και οι Τυρρηνοί κατέλαβαν τον Ταΰγετον με αποτέλεσμα να κινήσουν εις αποστασίαν τους Είλωτες, που εδέχοντο εις την τάξιν των.
Οι Σπαρτιάτες εφοβήθησαν πολύ και έστειλαν κήρυκα προς συμφιλίωσιν, με τον όρον να λάβουν τις γυναίκες των και, αφού δοθούν εις αυτούς χρήματα και πλοία, να αποπλεύσουν και μάλιστα να χαρακτηρίζονται φίλοι και συγγενείς των Λακεδαιμονίων, όπου και όταν βρουν την χώρα, που θέλουν να κατοικήσουν.

Όπερ και εγένετο, αφού, τελικώς, οι Τυρρηνοί, άλλοι μεν εξ αυτών εγκατεστάθησαν στην Μήλο και άλλοι δε εξ αυτών (οι περισσότεροι) εγκατεστάθησαν στην Κρήτη (Χερρόνησον και Λύκτον)

ΛΥΚΙΑΙ: Κάτι μυθικό, αλλά που η παράδοσις πιστοποιεί, είναι η παρακάτω ιστορία: Ο Αμισώδαρος, που οι Λύκιοι ονομάζουν Ισάραν, ήλθε από την αποικία των …

ΛΥΚΙΑΙ: Κάτι μυθικό, αλλά που η παράδοσις πιστοποιεί, είναι η παρακάτω ιστορία: Ο Αμισώδαρος, που οι Λύκιοι ονομάζουν Ισάραν, ήλθε από την αποικία των Λυκίων περί την Ζέλειαν με πλοία ληστρικά, των οποίων ηγεμών ήτο ο Χίμαρρος, πολεμικός μεν άνθρωπος, αλλά σκληρός και θηριώδης. Έπλεε δε με πλοίον, το οποίον έφερε διακριτικόν σημείον από το μέρος μεν της πρώρας λέοντα, από το μέρος δε της πρύμνης δράκοντα και προξενούσε πολλές συμφορές στους Λυκίους, σε σημείο που να μην μπορούν να πλεύσουν την θάλασσα ούτε να κατοικούν στις παράλιες πόλεις.

Αυτόν, λοιπόν, τον άνθρωπο εφόνευσε ο Βελλερεφόντης, που κατεδίωξε μαζί με τον Πήγασον. Εκδιώξας δε και τις Αμαζόνες δεν ελάμβανε καμίαν αμοιβήν, αλλ” ήτο πολύ άδικος ο Ιοβάτης προς αυτόν, με αποτέλεσμα να εισέλθη εις την θάλασσαν και να ευχηθή εναντίον του στον Ποσειδώνα να καταστή η χώρα άκαρπος και ανωφελής. Μετά την ευχήν απήλθε και το κύμα υψώθηκε πολύ και κατέκλυσε την χώραν, μ” ένα θέαμα τόσο φοβερό, αφού η θάλασσα έμενε μετέωρη και τον ακολουθούσε αποκρύπτουσα την πεδιάδα!
Επειδή δε οι άνδρες παρακαλούσαν τον Βελλερεφόντην να σταματήση την θάλασσα και δεν τον έπειθαν, οι γυναίκες εσήκωσαν τους χιτώνες των και ήλθαν προς συνάντησίν του. Όταν, λοιπόν, εκείνος οπισθοχώρησε, λέγεται ότι και το κύμα υπεχώρησε μαζί του.

Ορισμένοι, όμως, υποστηρίζουν το μυθώδες του πράγματος και λέγουν ότι ο Βελλερεφόντης παρέσυρε την θάλασσαν όχι με τις ευχές του, αλλά διότι το ευφορώτατον μέρος της πεδιάδος ήτο χαμηλώτερον της θαλάσσης. Μια δε λοφοσειρά, που εξετείνετο παρά την ακτήν και εμπόδιζε την θάλασσα, την άνοιξε ο Βελλερεφόντης, και όταν η θάλασσα όρμησε και κατέκλυσε την πεδιάδα, οι μεν άνδρες με τις παρακλήσεις των δεν κατόρθωσαν τίποτε, οι γυναίκες, όμως, έτρεξαν όλες γύρω του για να τύχουν του σεβασμού των και να καταπραΰνουν την οργήν του.

Άλλοι δε λέγουν ότι η λεγομένη Χίμαιρα, ήτο ένα όρος απέναντι του ηλίου και προξενούσε κατά το θέρος αντανακλάσεις επιβλαβείς και καυστικές, που διεσκορπίζοντο εις την πεδιάδα και από αυτές εμαραίνοντο οι καρποί. Ο Βελλερεφόντης το παρετήρησε και απέκοψε το λειότατον μέρος του γκρεμού που έριχνε προ πάντων τις αντανακλάσεις του. Επειδή όμως δεν ελάμβανε αμοιβήν, οργίσθηκε και εκδικήθηκε τους Λυκίους, αλλά, τελικώς, επείσθη υπό των γυναικών και τα πράγματα ηρέμησαν.

Ο Νύμφις στο τέταρτο βιβλίο του περί Ηρακλείας λέγει, ότι ο Βελλερεφόντης εσκότωσε ένα αγριογούρουνο, που έβλαπτε ζώα και καρπούς στην χώρα των Ξανθίων και δεν ελάμβανε αμοιβήν. Τότε αυτός καταράσθηκε τούς Ξανθίους προς τον Ποσειδώνα και ολόκληρη η πεδιάδα εκαλύφθη από άλμην και κατεστράφη εντελώς, επειδή το χώμα έγινε πικρόν, έως ότου σεβάσθηκε τις παρακλήσεις των γυναικών και ευχήθηκε στον Ποσειδώνα να παύση την οργήν του. Δια τούτο και νόμος υπήρχε εις τους Ξανθίους να λαμβάνουν το όνομα όχι από τον πατέρα, αλλά από την μητέρα τους!…

Πάμπολλα τα ιστορικά στοιχεία… Ας δούμε, όμως, ορισμένα παραδείγματα Ελληνίδων ηρωΐδων, που μνημονεύει ο Πλούταρχος μέσα στο έργο του Γυναικών αρεταί:

ΜΙΛΗΣΙΑΙ: Λέγεται, ότι κάποτε κατέλαβε τις Μιλήσιες παρθένες ένα φοβερό και ακατάπαυστο υστερικό πάθος, από κάποια άγνωστη αφορμή. Υποθέτουν μάλιστα ότι, ενδεχομένως, ο αέρας να ανεμείχθη με κάτι που προκαλεί έκστασιν και δηλητηρίασιν, με αποτέλεσμα να προξενήση στις εν λόγω Ελληνίδες διαστροφήν και παραφοράν του λογικού των, μιας και επήλθε σ” αυτές έντονη επιθυμία να αυτοκτονούν με μίαν παράφρονον ορμήν προς απαγχονισμόν. Πολλές δε εξ αυτών είχαν απαγχονισθή κρυφίως.
Οι λόγοι και τα δάκρυα των γονέων τους, αλλά και οι παρηγορίες των φίλων δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τουναντίον μάλιστα οι κοπέλες αυτές νικούσαν κάθε επινόησιν η πανουργίαν εκείνων, που τις εφύλαγαν, και αυτοκτονούσαν!

Το κακό αυτό, ως φαίνεται, είχε θείαν προέλευσιν και ήτο ανώτερον πάσης ανθρωπίνης δυνατότητος, έως ότου, κατά συμβουλήν κάποιου φρονίμου ανθρώπου, συνετάχθη νομοσχέδιον κατά το οποίον οι απαγχονιζόμενες γυναίκες θα έπρεπε να περιφέρωνται προς ταφήν γυμνές δια μέσου της αγοράς!!

Όταν κατεκυρώθη αυτός ο νόμος, όχι μόνον συνεκράτησεν, αλλά κατέπαυσεν οριστικώς την επιθυμίαν των παρθένων προς αυτοκτονίαν!…ΚΙΑΙ: Στις παρθένες των Κίων υπήρχε μία συνήθεια να πηγαίνουν στα δημόσια ιερά και να περνούν όλη την ημέρα μαζί, ενώ οι μνηστήρες των τις έβλεπαν να παίζουν και να χορεύουν. Το απόγευμα δε επήγαιναν στην οικία κάθε κοπέλας και υπηρετούσαν τούς γονείς και τούς αδελφούς των μέχρι του σημείου να τους πλένουν και τα πόδια. Ήταν τόσο μεγάλος ο σεβασμός των αγοριών προς αυτές, ώστε ο έρωτάς των να είναι κόσμιος και μάλιστα, όταν γινόταν αρραβώνας με κάποια εξ αυτών, οι άλλοι έπαυαν να την ζητούν.

Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού ήτο, κατά τον Πλούταρχον, η μεγάλη απόδειξις της κοσμιότητος των γυναικών, ενώ για επτακόσια ολόκληρα χρόνια να μη παρατηρηθή ίχνος μοιχείας η διαφθοράς!..

ΦΩΚΙΔΕΣ: Όταν οι τύραννοι των Φωκέων είχαν καταλάβει τούς Δελφούς και οι Θηβαίοι πολεμούσαν εναντίον τους τον λεγόμενον Ιερόν πόλεμον, οι ιέρειες του Διονύσου, που ελέγοντο Θυιάδες, αφού κατελήφθησαν από μανίαν και περιπλανήθηκαν την νύκτα, έφθασαν χωρίς να το καταλάβουν στην Άμφισσα. Επειδή δε ήσαν κατακουρασμένες και δεν είχαν συνέλθει ακόμη, εξάπλωσαν εκεί στην αγορά και εκοιμήθησαν.

Τότε οι γυναίκες των Αμφισσέων, φοβούμενες μήπως πάθουν κάποιο κακό, διότι η πόλις ήτο σύμμαχος των Φωκέων και πολλοί στρατιώτες ευρίσκοντο σ” αυτήν, έτρεξαν όλες από τα σπίτια τους στην αγορά, εστάθησαν γύρω τους με σιωπή και όση ώρα εκοιμώντο δεν τις επλησίαζαν. Όταν δε εξύπνησαν άλλες περιεκύκλωσαν άλλες και προσέφεραν σ” αυτές τροφήν και περιποίησιν.

Τέλος, αφού κατέπεισαν τούς συζύγους των, συνόδευσαν αυτές και τις προέπεμψαν μέχρι των συνόρων (δείγμα, προφανώς, του μεγάλου σεβασμού, που έτρεφαν άπαντες απέναντι των ιερειών και δη των Θυιάδων)

Βεβαίως, ο Πλούταρχος αναφέρεται και στον ηρωϊσμό γυναικών άλλων εθνοτήτων, που δεν κάμνομεν, όμως, αναλυτικήν αναφοράν, μιας και το αντικείμενό μας στο βιβλίο αυτό είναι οι Ελληνίδες και όχι οι ξένες της αρχαιότητος.

                                 ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

Πηγή: apollonios.pblogs.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Νηστίσιμα κοκκινιστά μανιτάρια

 

Τα κοκκινιστά μανιτάρια είναι μια vegan συνταγή

Υλικά

Μανιταρια 1 κιλό περίπου φρέσκα λευκά

Κρεμμυδι 1 μεγάλο

Σκορδο 1 σκελίδα

Πελτές ντομάτας 1 κουταλιά της σούπας

Αλατι κατά βούληση

Πιπέρι κατά βούληση

Δάφνη 2 φύλλα

Κανελά 1-2 πρέζες

Ελαιολαδο 1 ποτηράκι του κρασιού

Εκτέλεση 

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο και το αφήνουμε να κάψει. Μόλις κάψει σοτάρουμε το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, το σκόρδο ψιλοκομμένο και τα μανιτάρια κομμένα σε μικρότερα κομμάτια.

 Προσθέτουμε τον πελτέ ντομάτας, το αλάτι, το πιπέρι, την κανέλα και τα φύλλα δάφνης. Επίσης βάζουμε λίγο νερό, ίσα ίσα να καλυφθούν τα υλικά μας και τα αφήνουμε να βράσουν μέχρι να δέσει η σάλτσα.

Gogo Samiou.- ΟΙ ΧΡΥΣΟΧΕΡΕΣ / ΗΔΕΣ

Διαβάστε Περισσότερα...

Χειμερινό Ηλιοστάσιο - Η Γέννηση του Διονύσου

 

Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει.

Οι ημέρες γύρω από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχουν μια σπουδαία αστρονομική σημασία.

Στις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του, και φαίνεται να στέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει.

Μένει σταθερός από τις 21 έως τις 24 Δεκεμβρίου, όπου είναι και οι μικρότερες μέρες του χρόνου. Αυτές τις τρεις ημέρες φαίνεται σαν να πεθαίνει.

Τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες σημειοδοτούν την αρχή κάθε εποχής. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι η αρχή του χειμώνα, μιας σκληρής εποχής για τα άτομα που ζουν στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης.

Οι ιερείς διαφόρων θρησκειών έκαναν δεήσεις προς τον Ήλιο για να μην χαθεί οριστικά κάτω από τον ορίζοντα στην προαιώνια πορεία του προς το Νότιο ημισφαίριο.

Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει. Σταματάει τη κίνηση του προς το νότο και στρέφεται προς βορρά. Οι άνθρωποι σε διάφορα σημεία του πλανήτη πανηγύριζαν που ο ήλιος για μια ακόμα φορά πέρασε από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ξαναγεννήθηκε.

Ο ‘Ήλιος λατρεύτηκε από του αρχαίους λαούς σαν Θεός, γι αυτό πολλές θρησκείες είχαν τοποθετήσει σε αυτή την περίοδο πολύ πριν από την έλευση του Χριστιανισμού, τη γέννηση των Θεών τους.

Στην αρχαία Ελλάδα στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος». Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του.

Οι ιέρειες τότε ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε».

Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες σαν θεός, μιας που γι αυτούς ο Ήλιος, ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους, και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές , από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή.

Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με το Φοίβο Απόλλωνα, το θεό του Φωτός.

Αναπαριστούσαν την κίνηση του ηλίου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε η Ήλιος νικά το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.

Η γιορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη όπου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια, προς τιμή του θεού Κρόνου, αλλά και της θεάς Δήμητρας, όπου θυσίαζαν χοίρους για την ευφορία της Γης. Ήταν μια από τις σημαντικότερες γιορτές και ονομαζόταν «η ημέρα του αήττητου ήλιου».

Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν τη γέννηση του θεού- Ήλιου Ρα, Ατόν ή Όσιρη.

Οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν το θεό Ήλιο, Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδουνάκ, ή Νεργκάλ.

Οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου ήλιου θεού Μίθρα.

Οι Βραχμάνοι γιόρταζαν τη γέννηση του Βράχμα, και έψαλλαν, «εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου»

Σταδιακά τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού, ορολογία που αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί πατέρες

Τα Χριστούγεννα ως ημέρα γέννησης του Ιησού Χριστού καθιερώθηκαν στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α κατά τον 4ο μ.χ αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για τη χρονιά της απογραφής του Αυγούστου, και κατόπιν υπολογισμών που έγιναν με βάση τα Ευαγγέλια.

Τα Χριστούγεννα σήμερα εορτάζονται σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο και συμβολίζουν τη νίκη των ζωοποιών δυνάμεων του φωτός πάνω στο φοβερό σκοτάδι.

Ας ευχηθούμε ότι το σκοτάδι της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου να φωτιστεί από το φως του θεού Ήλιου και να βοηθήσει στην αναγέννηση τη δική μας, της Ελλάδας και όλης της οικουμένης.

pronews.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΛΑΘΟΣ του υπ. Πολιτισμού: Παρέδωσε στην… Τουρκία 1.055 αρχαία ελληνικά νομίσματα: Αθηναϊκά τετράδραχμα και στατήρες (δίδραχμα), Αίγινας, Μήλου, Κύπρου, Παμφυλίας, Κιλικίας, Ιωνίας, του 5ου αι. π.Χ. Η παράνοια και η αφέλεια στο μεγαλείον της!!!

 

Επεστράφησαν σήμερα, σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Νομισματικό Μουσείο, παρουσία της Υπουργου Πολιτισμού, Λ. Μενδώνη και του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας M. N. Ersoy, 1.055 αρχαία νομίσματα τα οποία επιχειρήθηκε το 2019 να εισαχθούν παράνομα στην Ελλάδα από την Τουρκία.

Τα νομίσματα είχαν εντοπιστεί και κατασχεθεί από τελωνειακούς υπαλλήλους του Τελωνείου Κήπων Έβρου τον Ιούλιο του 2019 εις χείρας Τούρκου υπηκόου, όταν επιχείρησε να τα εισάγει παράνομα στην Ελλάδα, κρυμμένα με επιμέλεια στις αποσκευές του. Μετά την κατάσχεση σχηματίσθηκε δικογραφία και η υπόθεση παραπέμφθηκε στην Δικαιοσύνη. Παραδόθηκαν για φύλαξη στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Έβρου και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Νομισματικό Μουσείο για εκτίμηση της αρχαιολογικής και οικονομικής τους αξίας. Σύμφωνα με το πόρισμα της Μόνιμης Τριμελούς Εκτιμητικής Επιτροπής για τον καθορισμό της χρηματικής αξίας αρχαίων νομισμάτων το σύνολο των νομισμάτων αποτελεί μέρος νομισματικού «θησαυρού» που είχε αποκρυφθεί στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 4ου αι. π.Χ. στην Μικρά Ασία.

Η Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών απέστειλε φωτογραφικό υλικό των νομισμάτων στην τουρκική πλευρά μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών, ενώ αρχαιολόγοι του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας έστειλαν έκθεση αναφορικά με την τεκμηρίωση της προέλευσης των νομισμάτων. Η έκθεση των Τούρκων εμπειρογνωμόνων συμφωνεί απολύτως με την τεκμηρίωση της Τριμελούς Εκτιμητικής Επιτροπής και του Νομισματικού Μουσείου, ότι δηλαδή τα νομίσματα αποτελούν μέρος «θησαυρού» που αποκρύφθηκε στα τέλη του 5ου / αρχές 4ου αιώνα π.Χ. στη Μικρά Ασία [σ.σ.: όταν εκεί υπήρχαν μόνο ελληνικές πόλεις] και επομένως η παράνομη διακίνησή τους από την Τουρκία στην Ελλάδα είναι αδιαμφισβήτητη. Μετά την έκδοση αμετάκλητων καταδικαστικών αποφάσεων από τα ελληνικά Δικαστήρια, τα δύο μέρη συνεργάστηκαν για να οριστικοποιηθεί η επιστροφή του «θησαυρού» στη χώρα προέλευσής του, με δεδομένη την απόπειρα παράνομης εισαγωγής του στη χώρα μας από Τούρκο υπήκοο.

Πρόκειται για:

        - 61 αργυρούς στατήρες (δίδραχμα), κοπές πόλεων της Παμφυλίας, Κιλικίας, Ιωνίας, Κύπρου, αλλά και της Αίγινας και της Μήλου, και

        - 994 αργυρά αθηναϊκά τετράδραχμα, μεταξύ των οποίων ένα υπόχαλκο, με χρονολογίες κοπής που κυμαίνονται από τις αρχές έως τα τέλη του 5ου αι. π.Χ.

...............................................

ΣΧΟΛΙΟ Γ. Λεκάκη:

Δηλαδή δώσαμε οικειοθελώς αρχαία ελληνικά νομίσματα, σε έναν λαό, που όταν κόπηκαν, δεν κατοικούσε καν στην περιοχή αυτή! Αυτό είναι επικίνδυνο και νόμος… «πρωθύστερος»! Με την ίδια λογική, θα σου πει ο Τούρκος, πως τα γλυπτα του Παρθενώνος (και όχι μόνον της Ακροπόλεως) θα πρέπει να επιστραφούν και αυτά στην Τουρκία, διότι όταν εκλάπησαν από τον Έλγιν, ο Παρθενών ήταν εντός… Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνέχεια της οποίας είναι το νυν κράτος της Τουρκίας!!! Η παράνοια και η αφέλεια στο μεγαλείον της!!!

Αυτή η κίνηση του υπ. Πολιτισμού της Ελλάδος, ισοδυναμεί με την αναγνώριση ύπαρξης... αρχαίας Τουρκίας!!! Και πως η Τουρκία - και όχι η Ελλάδα - είναι ο κληρονόμος του αρχαιοτάτου ελληνικού πολιτισμού της Μικράς Ασίας!!! Και αυτά σε βάθος χρόνου, θα χρησιμοποιηθούν από τον Τούρκο...

...............................................

Αρχαία ασημένια νομίσματα που παραδόθηκαν από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη στον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας Mehmet Nuri Ersoy /ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

«Η παράδοση τους στην Τουρκία, είναι σύμφωνη με τα οριζόμενα στη Διεθνή Σύμβαση της UNESCO, του 1970, αλλά και σύμφωνη με το «Πρωτόκολλο για την παρεμπόδιση και πρόληψη της παράνομης εισαγωγής, εξαγωγής, διακίνησης και μεταβίβασης κυριότητας πολιτιστικών αγαθών», που έχουν υπογράψει οι δύο χώρες, στις 4.3.2013, στην Κωνσταντινούπολη.

Όπως επεσήμανε, η Λ. Μενδώνη «για την Ελλάδα, ο επαναπατρισμός κάθε πολιτιστικού αγαθού, που παρανόμως έχει εξαχθεί από το έδαφος μας, αποτελεί αφορμή μεγάλης χαράς και ικανοποίησης. Η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στις χώρες-θύματα κλοπών, λεηλασίας και παράνομης διακίνησης των πολιτιστικών θησαυρών τους. Γι΄ αυτό, οι Έλληνες έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα των επαναπατρισμών. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι όλες οι παρανόμως εξαχθείσες αρχαιότητες, από οποιαδήποτε χώρα, πρέπει να επιστρέφουν στον τόπο προέλευσής τους και στους λαούς, στους οποίους ανήκουν, ως μέρος της συλλογικής τους ταυτότητας. Για το λόγο αυτό η Ελλάδα, βρίσκεται στην διεθνή πρωτοπορία της πάταξης της αρχαιοκαπηλίας, του οργανωμένου εγκλήματος εις βάρος της ιστορικής μνήμης κάθε λαού».

...............................................

ΣΧΟΛΙΟ Γ. Λεκάκη:

Δηλαδή κα Μενδώνη, τα αρχαία ελληνικά νομίσματα είναι "μέρος της συλλογικής τους ταυτότητας των σημερινών Τούρκων";;;

...............................................

Η Λ. Μενδώνη ευχαρίστησε τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας «για την στήριξη, που η χώρα σας παρέχει σταθερά στην πατρίδα μου, σχετικά με το εθνικό μας αίτημα, της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα. Η τοποθέτηση της Z. Bos, βάσει των οδηγιών σας, στην τελευταία Διακυβερνητική Επιτροπή της UNESCO, ήταν καταλυτική. Είναι ευτύχημα που η διεθνής κοινότητα συνειδητοποιεί, ολοένα και περισσότερο, ότι η παράνομη διακίνηση πολιτιστικών αγαθών δεν είναι απλώς μια μορφή εγκληματικής δραστηριότητας, αλλά μια σύνθετη και καλά δικτυωμένη επιχείρηση του παγκόσμιου οργανωμένου εγκλήματος, με πολλαπλές συνέπειες και προεκτάσεις, που ακόμη κατορθώνει να αντιστέκεται στις συντονισμένες διεθνείς προσπάθειες καταπολέμησής της. Θα συνεχίσουμε άοκνα να εργαζόμαστε και να συνεργαζόμαστε, σε διμερές και πολυμερές επίπεδο, για την καταπολέμηση της αρχαιοκαπηλίας και της παράνομης διακίνησης των πολιτιστικών αγαθών. Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των λαών και των Κρατών. Ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν εθνική ευθύνη και παγκόσμια ηθική δέσμευση. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την διάσωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας μνήμης».

Πριν την τελετή, οι δύο Υπουργοί είχαν συνάντηση, στο επίκεντρο της οποίας τέθηκαν θέματα διμερούς ενδιαφέροντος όσον αφορά στην πολιτιστική συνεργασία των δύο χωρών. 

Η ομιλία της Υπουργου Πολιτισμού δρ. Λ. Μενδώνη

στην τελετή επιστροφής κατασχεθέντων νομισμάτων

προϊόντων παράνομης ανασκαφής και διακίνησης,

στην Τουρκία:

«Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

Το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας επιστρέφει σήμερα στη χώρα σας, 1055 αρχαία αργυρά νομίσματα, τα οποία κατασχέθηκαν, το 2019, από το Τελωνείο των Κήπων, στον Έβρο. Αυτά τα νομίσματα ήταν προϊόντα παράνομης εισαγωγής στην Ελλάδα, από την Τουρκία. Σύμφωνα με τους Έλληνες ειδικούς επιστήμονες του Νομισματικού Μουσείου, αποτελούν μέρος νομισματικού «θησαυρού», που αποκρύφθηκε, τέλη του 5ου ή στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ., στη Μικρά Ασία. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και οι Τούρκοι ειδικοί, στους οποίους, η αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού έθεσε υπόψη το σύνολο των εγγράφων και του τεκμηριωτικού υλικού. Και οι δύο πλευρές επιβεβαίωσαν την παράνομη διακίνηση των νομισμάτων από την Τουρκία προς την Ελλάδα.

Πρόκειται για «θησαυρό», που συγκροτείται από 61 αργυρούς στατήρες (δίδραχμα), κοπές αρχαίων ελληνικών πόλεων της Παμφυλίας, της Κιλικίας, της Ιωνίας, της Κύπρου, αλλά και της Αίγινας και της Μήλου, καθώς και από 994 αργυρά αθηναϊκά τετράδραχμα, μεταξύ των οποίων ένα υπόχαλκο, με χρονολογίες κοπής που κυμαίνονται από τις αρχές έως τα τέλη του 5ου αι. π.Χ.

Η σημερινή παράδοση των νομισμάτων, στην Τουρκία, είναι σύμφωνη με τα οριζόμενα στη Διεθνή Σύμβαση της UNESCO, του 1970, σχετικά με τα «Ληπτέα μέτρα για την απαγόρευση και παρεμπόδιση της παράνομης εισαγωγής, εξαγωγής και μεταβίβασης κυριότητας των πολιτιστικών αγαθών», αλλά και σύμφωνη με το «Πρωτόκολλο για την παρεμπόδιση και πρόληψη της παράνομης εισαγωγής, εξαγωγής, διακίνησης και μεταβίβασης κυριότητας πολιτιστικών αγαθών», που έχουν υπογράψει οι δύο χώρες μας, στις 4 Μαρτίου του 2013, στην Κωνσταντινούπολη.

Κύριε Υπουργέ,

Για την Ελλάδα, ο επαναπατρισμός κάθε πολιτιστικού αγαθού, που παρανόμως έχει εξαχθεί από το έδαφος μας, αποτελεί αφορμή μεγάλης χαράς και ικανοποίησης. Η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στις χώρες-θύματα κλοπών, λεηλασίας και παράνομης διακίνησης των πολιτιστικών θησαυρών τους. Για αυτό, οι Ελληνες έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα των επαναπατρισμών. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι όλες οι παρανόμως εξαχθείσες αρχαιότητες, από οποιαδήποτε χώρα, πρέπει να επιστρέφουν στον τόπο προέλευσής τους και στους λαούς, στους οποίους ανήκουν, ως μέρος της συλλογικής τους ταυτότητας. Για το λόγο αυτό η Ελλάδα, βρίσκεται στην διεθνή πρωτοπορία της πάταξης της αρχαιοκαπηλίας, του οργανωμένου εγκλήματος εις βάρος της ιστορικής μνήμης κάθε λαού.

Επομένως, σήμερα είναι, εξίσου, μεγάλη η χαρά μας, καθώς κι εμείς αποδίδουμε αρχαιότητες στη χώρα, στην οποία ανήκουν. Αυτό είναι το νόμιμο, το ηθικό και το δεοντολογικά ορθό. Η Ελλάδα σήμερα επιστρέφει, δι ημών, στην Τουρκία, στη χώρα προέλευσής τους, τα παρανόμως διακινηθέντα νομίσματα. Η Ελλάδα αποκαθιστά τη ζημία, συμπορευόμενη με τις αρχές της UNESCO και της μεταξύ μας Συμφωνίας.

Με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης, θέλω να σας ευχαριστήσω για την στήριξη, που η χώρα σας παρέχει σταθερά στην πατρίδα μου, σχετικά με το εθνικό μας αίτημα, της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα. Η τοποθέτηση της Z. Bos, βάσει των οδηγιών σας, στην τελευταία Διακυβερνητική Επιτροπή της UNESCO, ήταν καταλυτική.

Είναι ευτύχημα που η διεθνής κοινότητα συνειδητοποιεί, ολοένα και περισσότερο, ότι η παράνομη διακίνηση πολιτιστικών αγαθών δεν είναι απλώς μια μορφή εγκληματικής δραστηριότητας, αλλά μια σύνθετη και καλά δικτυωμένη επιχείρηση του παγκόσμιου οργανωμένου εγκλήματος, με πολλαπλές συνέπειες και προεκτάσεις, που ακόμη κατορθώνει να αντιστέκεται στις συντονισμένες διεθνείς προσπάθειες καταπολέμησής της.

Θα συνεχίσουμε άοκνα να εργαζόμαστε και να συνεργαζόμαστε, σε διμερές και πολυμερές επίπεδο, για την καταπολέμηση της αρχαιοκαπηλίας και της παράνομης διακίνησης των πολιτιστικών αγαθών. Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των λαών και των Κρατών. Ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν εθνική ευθύνη και παγκόσμια ηθική δέσμευση. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την διάσωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας μνήμης»

Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ

ΠΗΓΗ: ΥΠΠΟΑ, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Διαβάστε Περισσότερα...

Νέα ανακάλυψη αγάλματος από τερακότα του Πήλινου Στρατού στο Μαυσωλείο του Πρώτου Αυτοκράτορα

 

[Credit: CCTV]

Οι αρχαιολόγοι που ανασκάπτουν το μαυσωλείο του Qin Shi Huang αποκάλυψαν έναν πολεμιστή από τερακότα που απεικονίζει έναν υψηλόβαθμο διοικητή.

Το Μαυσωλείο του Πρώτου Αυτοκράτορα είναι το ταφικό συγκρότημα και το μαυσωλείο του Qin Shi Huang, του αρχιτέκτονα της ενοποίησης της Κίνας και ιδρυτή της δυναστείας Τσιν.

Το μαυσωλείο βρίσκεται στην περιοχή Lintong του Σιάν και χτίστηκε σε διάστημα 38 ετών από 700.000 εργάτες, όπως καταγράφεται σε ιστορικά κείμενα. Ο κύριος ταφικός θάλαμος βρίσκεται κάτω από έναν λόφο (ύψωμα) ύψους 76 μέτρων σε σχήμα αποκομμένης πυραμίδας.

Όσα είναι γνωστά για το εσωτερικό του τάφου προέρχονται από τα «Αρχεία του Μεγάλου Ιστορικού» του Sima Qian, ο οποίος περιγράφει έναν τεράστιο θάλαμο που περιέχει παλάτια και γραφικούς πύργους, ένα φέρετρο χυτευμένο από χαλκό και σπάνια αντικείμενα από όλη την Κίνα.

Προηγούμενες ανασκαφές γύρω από το συγκρότημα έχουν ανακαλύψει χιλιάδες πολεμιστές, άλογα, αξιωματούχους, ακροβάτες, ισχυρούς άνδρες, μουσικούς από τερακότα και περίπου 100 ξύλινα άρματα μάχης.

[Credit: CCTV]

Οι αρχαιολόγοι που ανασκάπτουν τον λάκκο αριθ. 2 (που πιστεύεται ότι περιείχε στρατιωτική φρουρά) αποκάλυψαν πρόσφατα έναν πολεμιστή από τερακότα που απεικονίζει έναν υψηλόβαθμο διοικητή. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, πρόκειται για την πρώτη ανακάλυψη ενός διοικητή από τότε που άνοιξε για πρώτη φορά ο λάκκος για ανασκαφές το 1994.

Οι αρχαιολόγοι βρήκαν επίσης δύο ειδώλια υψηλόβαθμων αξιωματικών και πέντε ειδώλια ντυμένα με σύγχρονη πανοπλία που συνόδευαν τον διοικητή από τερακότα.

Μέχρι σήμερα, μόνο 10 ειδώλια αξιωματικών υψηλού επιπέδου έχουν ανακαλυφθεί μεταξύ των πολεμιστών από τερακότα, γεγονός που καθιστά το εύρημα αυτό σημαντική συμβολή στη μελέτη της στρατιωτικής οργάνωσης και των στρατιωτικών συστημάτων της δυναστείας Τσιν.

Το τρέχον έτος σηματοδοτεί την 50ή επέτειο της αρχαιολογικής ανασκαφής των πολεμιστών από τερακότα του Τσιν.

Πηγή: Heritage Daily, anaskafi.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα...